 Antiquariaat Hinderickx & Winderickx |
Recensies van het Winkeldagboek.
Een anonieme bespreker kondigt het Winkeldagboek aan in de rubriek
'Pas verschenen...' in Boekenpost, tweemaandelijks tijdschrift voor liefhebbers van boeken, prenten, strips
en boekcuriosa, van januari/februari 2004.
Bij antiquaren, en wellicht ook bij andersoortige neringdoenden, zal Winkeldagboek veel herkenning oproepen,
zeker bij hen die in dit boek bij naam genoemd worden. Dat geldt ook voor de vaste klanten van Hinderickx & Winderickx.
Voor degenen die niet tot de incrowd van Hinderickx & Winderickx behoren, is het lastiger om alle notities te plaatsen en
te begrijpen. Zij kunnen echter genieten van een groot aantal geestige stukjes die meer algemeen van aard zijn.
En in het maart/april-nummer van Boekenpost bespreekt Den Besten het boek in dagboekvorm.
Dinsdag. Annie en Bram komen eten. Bram, professioneel boekbezetene, heeft uiteraard een leesbare attentie meegebracht
onder de nogal prozaïsche titel Winkeldagboek. Het blijkt de coproductie van Hans Engberts en René Hesselink te zijn,
in de vorige aflevering van dit blad gesignaleerd als 'observaties, ervaringen en gebeurtenissen uit de dagelijkse
winkelpraktijk' van het antiquariaat. Samen drijven zij Hinderickx & Winderickx in de Domstad, voor de buitenstaander
een cryptische benaming die als running gag het hele boek meekan. Bram en Annie zijn nog niet weg of ik begin er even
gretig aan als aan de gegratineerde mosselen die we tot de laatste gevulde schelp genoten hebben.
Woensdag. Na vijftig bladzijden weet ik het: de winkel is [...] een trefpunt voor mensen met interesse voor boeken.
Er zal dus moeten worden gezeurd, geouwehoerd en gepraat, niks aan te doen. En dat wordt er, de beide studentjes zijn
groot geworden en dreigen door de wereld platgedrukt te worden: de handel is hard, de klant is onbenullig en hij blijft
voornamelijk weg als hij de winkel zou moeten bevolken. Wie ook maar een week onder antiquaren heeft vertoefd, weet alles
over de deskundigheid, maar vooral over de deskundologie, van de klant. Alles ook over het schijnbaar doelloze zoeken
naar niet-bestaande meesterwerken, waarvan de titel aan het feilbare boekgeheugen is ontsnapt. Maar ik zet door.
Donderdag. H. & W.'s oerbegin ligt nu ver achter de lezer en ik eet mij gulzig door de jaren negentig heen.
De zaken gaan beter, het duurdere boek komt via de veiling de zaak binnen, klappers als de verkoop van Hermans'
oerdetectives zorgen voor een stabielere economische basis. Maar afgezien van klantenvragen die de leemtes in de collectie
pijnlijk blootleggen, komen we niet al te veel te weten over de meesterwerken die de koffie en vooral alcoholica drinkende
antiquaren de klant toeschuiven. Wel maken we kennis met de habitués die voorwerp van oprechte verachting maar, soms,
ook van dierbare genegenheid zijn. Overigens wil het in de liefde ook niet altijd zomeren. De rock 'n roll mis ik
(men handelt alleen in klassieke geluidsdragers) maar de motieven geld, drank en vrouwen zijn voor deze antiquaren
de kralen van de rozenkrans.
Vrijdag. Geleidelijk krijgt het idee vaste vorm om de dagboeknotities uit te geven, al is daar aanvankelijk grote twijfel over
de 'volkomen zinloze hoop werk om het allemaal uit te typen'. Een twijfel die we met vlagen delen.
Zaterdag. Het moet uit. Ik ben inmiddels in het nieuwe millenium beland, als Hans zich afvraagt of hij
'niet speciaal in het antiquariaat [is] gegaan om [zich] de ganse dag aan de mensen dood te ergeren.'
Een feest der herkenning, dit dagboek, voor wie met boeken leeft, met een aangenaam licht cynisme over de lange regenachtige
dagen zonder klanten, de adrenaline bij het inkopen en de euforie over het succes van een catalogus.
Wat te dik, dat wel.
'Het feest was geweldig, alleen jammer dat het zo laat was afgelopen,' was het commentaar van de bevriende
antiquaar die ons op deze recensie wees.
|
