|
|
|
 Antiquariaat Hinderickx & Winderickx |
Reacties op het Winkeldagboek, november 2003.
3 november 2003
Ik wou even kwijt dat jullie momenten in de winkel, al dan niet vanwege geld, me doen glimlachen.
- Anita de Rover, schrijfster te Amsterdam
3 november 2003
Ik hoor mijn man voortdurend gniffelen en af en toe gieren; hier thuis is men tevreden.
- Sylvia Hubers, dichteres te Haarlem
4 november
Ik ben halverwege jullie Winkeldagboek en ik heb inmiddels iedere reserve laten varen. Het is een genot om te lezen!
Vanochtend om kwart voor acht in een naar schimmelige regenjassen ruikende metrocoupé, zonder veel animo op weg naar mijn broodwinning, las ik op pag. 84 (37 oktober 1990): "Het ergste in november zijn de maandagen. Maandag in november: een dag om te moorden. En er komen er nog drie. Bah!"
"Herkenbaar" heb ik nooit zo'n aanprijzing van een boek gevonden, maar het gaf toch een extra tinteling om dat op deze eerste, en inderdaad barre novembermaandag te lezen.
- Marius Jaspers, leraar te Haarlem
6 november
Gisteren en vandaag mocht ik weer optreden tijdens een vergadering in Luxemburg. Ik vind dat over het algemeen best leuk, maar de treinreis naar deze financiele hoofdstad van de vaderlandse geldoppotters is zonder meer vreeselijk. Vooral het traject Brussel-Luxemburg. Bij elk gat stopt de trein. Je mag je er niet over verbazen, wanneer een dorpeling uit het Waalse achterstandsgebieden met een krat vol kippen instapt. Alles bij elkaar neemt de reis van het centrum van Nederland (en de wereld) meer dan 6 uur in beslag: 380 km en dus nauwelijks meer dan 60 km per uur.
Deze keer was de reis echter zeer aangenaam. Ik heb namelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om jullie Winkeldagboek te lezen. Alhoewel de kwalificatie door jullie in de taboesfeer is geplaatst: "geweldig". Ik heb erg veel plezier beleefd aan het lezen van het boek. De "ellende" van het vak is prachtig omgezet in anekdotes en bespiegelingen vol humor. De openheid over jullie onderlinge relatie spreekt ook erg aan. Wat daaruit vooral naar voren komt is dat jullie eigenlijk niet zonder elkaar kunnen. Het lijkt allemaal verdomd veel op een huwelijk. En ga in godsnaam nooit over op een gesloten antiquariaat. Waar moet ik dan heen op zaterdagmiddag? Voor mij zijn de bezoeken aan jullie antiquariaat iets waar ik doordeweeks naar uitkijk, iets dat mijn slavenbestaan in dienst van het Koninkrijk kleur geeft.
Bij terugkomst in Utrecht natuurlijk meteen even op het station gekeken of jullie boek in pallets stond opgestapeld bij de Bruna. Helaas. Natuurlijk wel vele Groentemannen over gewichtsperikelen en eten bij de Jamin. Eerste gebod voor auteur(s): Gij zult uw hoofd vaak op de nationale treurbuis vertonen!
- Peter van de Ven, boekenverzamelaar te De Meern
7 november
Mijn complimenten voor het Winkeldagboek. Ik las het gisteravond in één ruk uit en zag in de vaak korte schetsen prima voor me welk lot de antiquaar treft. Een mooi document over het leven & werk in een prachtig antiquariaat. Rest mij enkel nog de vraag waar ik dan zelf in het boekje zou voorkomen? Op speurtocht naar jullie boek in Broese werd ik er immers op gewezen "dat ik er ook in stond, maar dat [je] me dat nog wel eens zou aanwijzen". Het kan aan mijn geringe zelfkennis liggen, of aan de hoeveelheid genuttigde drank van de vorige avond, maar goed, ik kon het niet echt direct aanwijzen... Wie weet zie ik iets over het hoofd; ik meestal in het zwart geklede jonge man met lang donker haar (in een staart) die een deel van zijn Mulisch verzameling via H&W verworven heeft en verder wel een komt watertanden bij de prachtige editities en ander moois dat jullie uitstallen in de winkel. Tot spoedig maar weer.
- Sven Schlijper, lezer te Utrecht
11 november
Zaterdag raakte ik via Waanders Zwolle in het bezit van de paperback uitgave van uw beider Winkeldagboek.
Ik heb alle onnodige weekend verplichtingen onmiddelijk afgezegd en het boek in één ruk uitgelezen.
Het is magistraal. Het enige minpunt vormt de omvang; wat mij betreft zou ik binnen niet al te lange tijd gaarne een uitgebreidere herdruk van tenminste 1000 pagina's dundruk zeer verwelkomen. Ik kom nog deze maand er in uw winkel uitgebreid over zeuren. Mijn leesexemplaar zal ik gaarne ten geschenke geven aan mijn zwager. Zou u zo vriendelijk willen zijn een gebonden exemplaar voor mij te reserveren.
Indien niet te veel gevraagd gaarne voorzien van uw beider signaturen. Bij die gelegenheid kan ik tevens uw boeken voorraad nog eens uitgebreid doornemen. Hoewel thans niet meer zonodig kan ik daarbij wellicht de omzet toch nog een bescheiden impuls geven.
- Mr. P.J. (Hans) Fijt, jurist te Dalfsen
17 november
Hoewel het weinig zin heeft het woord te richten tot jongeren maak ik deze keer een uitzondering.
Het Winkeldagboek heb ik met erg veel genoegen gelezen. Driemaal kreeg ik een reprimande van mijn huisgenoot
omdat ik hoorbaar lachte.
Het boek was spannend: zou ik er als regelmatig bezoeker van H & W in staan? In mijn voordeel pleit
dat ik meestal wel iets van mijn gading vind, een klein wonder omdat ik vrijwel uitsluitend non-fictie
lees en geen literaire romans en al helemaal nooit maar dan ook nooit Mulisch. Afdingen doe ik nooit,
zelfs niet op het Nietzscheboek van Jaspers dat ik zonder te mopperen negeerde en later elders voor 25 gulden kocht,
te weinig. In m'n nadeel werkt m'n gewoonte zonder dralen het woord tot wildvreemden te richten,
ook al zijn ze, wat meestal het geval is, verdiept in een dagboek.
Welaan, toen ik het boek uit had heb ik mezelf maar gerekend tot de "vele aardige klanten die de winkel ook heeft"
of woorden van die strekking waarmee de auteurs tegen het einde van hun boek, ongetwijfeld op aanraden van een derde,
hun vele gemopper nog proberen te compenseren.
Nu ik u toch heb nog een opmerking over de Verlengde adolescentie. Het Winkeldagboek zal voor die tak van wetenschap
verplichte kost worden. Het is jammer dat uw levenspad niet is gekruist door een praktisch ingesteld en liefhebbend
en zuiver en eerlijk meisje. Dat had een hoop levensruis en drankrekeningen gescheeld. Mij is dat wel overkomen;
het heeft niet geholpen maar één waarneming vormt geen bewijs - behalve dan bij Mulisch. Nu zit u met de gebakken
peren van het gemankeerde schrijversschap. Wij van het procesmanagement adviseren in die gevallen het volgende.
Stop vier maanden met alle drank. Dit om er zeker van te zijn dat men geen alcoholist is.
Is dat het geval dan zal in die vier maanden blijken dat er niets verandert, behalve dan dat er meer tijd
voor werken en schrijven overschiet. Men beseft nu dat men van drinken niet slechter en niet beter wordt
en dat men het dus net zo goed kan laten. Daarna moet er alleen nog maar zo nu en dan stevig worden gedronken,
gedestilleerd, driekwart liter bijvoorbeeld, eens in de twee weken bijvoorbeeld, dat heeft een werkend mens nodig
zoals een tuin onkruidverdelgers nodig heeft. Staak per direkt de omgang met ellendelingen die twee glaasjes wijn
per dag drinken.
Deze aanpak werkt, weet ik uit eigen, herhaalde dus wetenschappelijke waarneming.
- Willem Smit, lezer
20 november
Twee mannen beginnen een antiquariaat. Zij vernoemen dat naar een winkel uit een gedicht van Ostaijen.
In dat gedicht groeten twee heren elkaar in het passeren door de hoed af te nemen. Hun eigen hoed wel te verstaan.
Die heren, die van het antiquariaat, hebben een zogenaamd winkeldagboek. Om beurten schrijven zij hierin.
Zorgen van alledag, dromen en irritaties. Het blijkt geen sinecure, zo'n antiquariaat! Junks, om koffie smekende kletsmeiers,
mensen die hele boekenkasten overhoop halen en domme vragen stellen zonder ook maar iéts te kopen (ja: een salamander voor twee kwartjes
uit een van de bakken die buiten op de stoep staan, en dan willen ze er ook nog een zakje om heen). Maar bovenal: geldzorgen.
Wat een doffe ellende! Maar de grootste sof is natuurlijk dat deze twee heren, die zich (zonder last te hebben van al te veel zelfrelativering)
toch wel erg boven het plebs verheven voelen, niet gewoon failliet gaan of de zaak opdoeken.
Als het allemaal zó erg is, stop er dan mee, wees een vent en ga iets anders doen. Had dit alles iets moois opgeleverd,
dan was het nog ergens goed voor geweest. Nu verlang je alleen maar naar het einde van deze voortzeverende jeremiade,
deze in zichzelf verstikkende middenstandersklacht.
- Roef Ragas, theatermens, op zijn website
21 november
Zojuist sloeg ik de laatste bladzij van jullie Winkeldagboek om. Vanaf het moment dat het hier in de bus viel, heb ik er in gelezen. Het zal inmiddels wel tot jullie doorgedrongen zijn dat het een tof boek is, meer dan wat geouwehoer. Hoewel de ontvangst niet onverdeeld positief was: hebben jullie dat stuk van die boekverkoper gelezen, in Het Parool? Nou ja, elke aandacht is mooi meegenomen. (De radio-uitzending heb ik gisteren op het
internet beluisterd.)
Dus hartelijk dank voor de aangename uurtjes! Ik vond het verrassend hoe open en oprecht (en ontroerend) jullie over jezelf en elkaar (en anderen) schreven. Verder nog een compliment voor de uitgever: de 'ouderwets' gebonden uitgave, met leeslint zelfs, oogt zeer fraai.
'Andere vraag - de vraag waar het altijd om draait - is: waar halen we toch die bijzondere boeken vandaan?' schrijft René op p. 238. Ik zou zeggen: stop met zoeken, schrijf winkeldagboeken!
- Nick ter Wal, verzamelaar te Groningen
29 november
Ik heb ontzettend genoten van jullie "Winkeldagboek".
Heel wat verhaaltjes waren voor mij zeer herkenbaar.Volgens mij maakt het niets uit of je vlees of boeken(of wat dan ook) verkoopt,lastige en leuke klanten heb je altijd.
Ook bekend kwam mij voor het getob over magere omzetten,zie ik het nog wel zitten,
hoe hou ik de bank rustig,zullen we er mee stoppen,leuke klanten die sterven,enz.
Voor mij had de uitgever een veel dikker(of meerdere delen)boek mogen maken.
Maar, ik had geen compagnon, wel een echtgenote. Nu nog,trouwens, met veel genoegen. Dus,ik zie al reikhalzend uit naar het volgende deel.
- Hans Voets, literaire slager te Den Bosch
Lees hier verder. |
| |
