Recensies van het Winkeldagboek.

Onder de titel 'Slons kent ons (Fagel aan uw doodskist)' bespreekt uitgever Roland Fagel in het zomernummer van studentenweekblad Propria Cures (25 juni 2005) het fenomeen schrijvende uitgever. Volgens Fagel loopt het altijd slecht af, wanneer de uitgever zelf de pen ter hand neemt:

Respecteer mijn celibaat! Druk dit stuk niet af! Uitgevers moeten niet schrijven, dat hoort niet. Zoals de grote Zeeman ooit werd gequoot, ik wil niet dat u mij quoot, ook niet dat ik niet gequoot wil worden. [Dat wij dat hier toch doen wil de heer uitgever ons hopelijk wel vergeven. RH]
...
Er rust geen zegen op schrijvende uitgevers. Zoals W.F. Hermans zei, hoogstens mogen ze op bruiloften en partijen sappige verhalen vertellen over excentrieke tantes. Maar die moeten ze dan niet op schrift stellen. Hij heeft gelijk. Nog steeds. Brieven mogen ze schrijven, emails, flapteksten, subsidieaanvragen desnoods, maar een nawoord bij een boek met eigen naam signeren, nee, dat gaat al te ver.
...
Wie wil schrijven moet maar boekhandelaar worden, dan kan het wel, zoals de reeds genoemde M.A. [Maarten Asscher] inmiddels heeft begrepen. Trouwens, verscheen bij Uitgeverij Fagel niet het onvolprezen Winkeldagboek van de schrijvende antiquaren Engberts & Hesselink (alias Hinderickx & Winderickx)? Nou dan! Tjonge, wat kunnen die knapen schelden. Maar liefst 267 bladzijden virtuoze vileiniteit (ingenaaid € 18,50, echt gebonden, met touwtjes, € 25). Verplichte kost voor elke inzender van de PC Onthooftprijs. Kijk, dat mag ik nou wel opschrijven. Graag zelfs. Druk het dus toch maar af, mits de voorgaande passage ongecensureerd blijft staan.

Niet schrijvende uitgever (Roland Fagel)