Hinderickx &
Winderickx





Boekblad
home
catalogus
brouwers
filosofie
ijzer
nieuw
oud
parelduiker
pers
privé-domein
remco campert
reve
schaken
wfh
xbibliofiel
e-mail

winkeldagboek
   Hommage
   rectificatie
   nov. '03
   dec. '03
   jan. '04
   feb.-mei '04
   utrechtschaak
   de Volkskrant
   Vrij Nederland
   Boekblad
   Het Parool
   Biblion
   Literair Ned.
   De Morgen
   Nederlands Dagblad
   Boekenpost
   Biblion (2)
   Moorsmagazine
   Propria Cures
   Boekenwereld

oude gracht 234

drukwerk
links
gedicht
Nederlandse versieAntiquariaat Hinderickx & Winderickx
Recensies van het Winkeldagboek.

Stefan Ruiters en Simon de Jong, collega-antiquaren van JOOT te Amsterdam, bespraken het Winkeldagboek in Boekblad, het vakblad voor de boekhandel, van 15 januari 2004 onder de kop 'Het is heerlijk zuipen tussen de boeken'.

Vanaf de eerste minuut dat de winkel openging hebben Hans Engberts en René Hesselink hun armetierige winkelbestaan aan een dagboek toevertrouwd. Het boek is dusdanig geslaagd dat je je gaat afvragen of zij de winkel zijn begonnen om tot dit document te komen. Hierin wordt het beeld van de misantropische antiquaar, wegkwijnend in het verleden sterk bevestigd. Literaire middelen worden niet geschuwd: toneelstukjes, interviews, dromen en interne briefwisseling. Dit op ironische toon, met kurkdroge pointes. De stijlvastheid is frapant, hoewel ze ieder hun eigen rol spelen, Engberts als rokkenjager en alcoholist, Hesselink als workaholic. Het levert juweeltjes van absurdisme op, met behoorlijk wat drankretoriek. H&W is bij tijd en wijle een sociale plek, een soort kring voor verstokte liefhebbers, waar legendarisch wordt ingenomen.

Het is heerlijk zuipen tussen de boeken. Vooral na een dagje kankeren op de clientèle. We zien de meest afwijkende, zeikende, lelijke en vooral domme 'aanbiedingsschuivers' langs de 'plankklevers' trekken.

Gezien de flinke dosis zelfspot waarmee dit gepaard gaat, weten de heren met dit boek even op te veren uit de schlemieligheid van de handel. Tegelijk is het interessant te lezen dat al naar gelang de tijd vordert en het gewin toeneemt, de literaire ambitie afneemt.

Er zijn wat ons betreft ook wat kansen gemist. Antiquaren zijn gieren, we pikken en plukken. En dan roep je van alles over je af: junks, rouwenden, afglijdenden. Dagelijkse observatie zou ook wat diepgang kunnen opleveren over de zelfkant en ander menselijk leed. Maar het dagboek beperkt zich tot het eigen lijden, uit ergernis aan de ander. En wat gedacht van de macht die je als bezittende handelaar hebt over de verzamelaar en de verleiding van de bibliofiel?
Mooie thema's, maar toegegeven, eenzijdigheid is ook een kracht. Dat je over een periode van twintig jaar een ideosyncratische lijn weet vast te houden van ironie en cynisme, dat is een privé-domeintje waard! Want schrijven kunnen ze, de heren, zo droog als het vak is.