Hinderickx &
Winderickx





Oude Gracht 234
home
catalogus
brouwers
filosofie
ijzer
nieuw
oud
parelduiker
pers
privé-domein
remco campert
reve
schaken
wfh
xbibliofiel
e-mail

winkeldagboek
   Hommage
   rectificatie
   nov. '03
   dec. '03
   jan. '04
   feb.-mei '04
   utrechtschaak
   de Volkskrant
   Vrij Nederland
   Boekblad
   Het Parool
   Biblion
   Literair Ned.
   De Morgen
   Nederlands Dagblad
   Boekenpost
   Biblion (2)
   Moorsmagazine
   Propria Cures
   Boekenwereld

oude gracht 234

drukwerk
links
gedicht
Nederlandse versieAntiquariaat Hinderickx & Winderickx
Reacties op Oude Gracht 234, Winkeldagboek 2003-2007

9 december 2007
Alle boekenliefhebbers & boekendwazen moeten dit boek meteen aanschaffen en lezen! Ik heb het, onderbroken door een paar uurtjes slaap, in één ruk uitgelezen.
- Een boekengek op zijn weblog

Jullie 2e dagboek heeft een vergelijkbare monotonie als Het Bureau, maar is even verslavend. Weerberichten graag erin houden!
- Een jurist uit Leiden

±12 december 2007
Jullie hebben mij een wel zeer plezierige avond bezorgd. Tjonge... De eeuwige strijd tussen doorgaan en de zaak opdoeken krijgt zoveel meer gestalte dan in boek één. Ik vind de toon ook milder. Minder azijnkijken, maar nog steeds spits, spits, spits genoeg.
- Hendrik van Heijningen, kunstenaar te Utrecht

14 december 2007
Na lezing van Winkeldagboek 2003 - 2007 kan ik maar 1 ding zeggen: 'Ik verheug me al op Winkeldagboek 2007-2012
- Chrétien Breukers, dichter en publicist te Utrecht

15 december
De thema’s komen onvermijdelijk overeen: cultuurpessimisme (de ontlezing), misantropie (waarbij vooral de snuffelaars in de ééneurobakken het moeten ontgelden), sluimerende literaire ambities en gemiste carrièrekansen, neringdoendengefoeter over tegenvallende omzet, communicatiemiddelen die de aard van het werk veranderen en – door het hele dagboek gesprenkeld - de maffe vragen van de klanten: “Heeft u ook boeken over de gloeilamp vóór Edison?” Door de dagboeken heen loopt het verhaal van een vriendschap en een loyale samenwerking die soms danig op de proef wordt gesteld door de eentonigheid van het winkelbestaan en de botsende karakters van de ‘kompanen’. Dan ergert de ‘neurotische perfectionist’ René zich wild aan de ‘neurotische imperfectionist’ Hans. In het tweede deel werpt de drankverslaving van de laatste een donkere schaduw en onwillekeurig hoopte ik al lezend (en dat pleit voor het boek!) op een soort ontknoping, een epifanie of een beslissende confrontatie tussen de mannen. Die blijft uit, zoals ik natuurlijk al wist.
- Marius Jaspers in zijn Raarlems Dagklad

22 december 2007
Jongens toch, zat ik in de trein naar Culemborg (moest daar gedichten onder de mensen brengen) te lezen in jullie fijne boek, zag ik ineens station Culemborg achter me verdwijnen. Dat is pas goede literatuur. 's Morgens in de chagrijnige forenzentrein hardop lachen is weer een ander verschijnsel. Maak nog maar zo'n boek.
- Sylvia Hubers, dichteres te Haarlem

11 januari 2008
Het dagboek is geen losse verzameling anekdotes uit Boekenland, maar geeft een uniek en waarachtig beeld van het wel en wee achter de toonbank. Daarbij sparen de schrijvende antiquaren zichzelf en elkaar niet. Het gaat niet alleen over boeken, maar ook over drank, en in beide gevallen hoe je ervan afkomt.
- Ed Schilders in de Volkskrant

Tweede deel van het beruchte winkeldagboek van het Utrechts antiquariaat Hinderickx en Winderickx. De directeuren van dit antiquariaat kunnen geweldig schrijven. Sommige anekdotes vergeet ik nooit. Filosofischer dan deel éen, maar helaas minder omvangrijk. Wie hun winkel bezoekt, loopt het risico vereeuwigd te worden. Doen dus.
- Nick ter Wal, verkoper bij De Slegte in Groningen, in Trouw

15 januari 2008
Zag een korte, maar aardige aankondiging van dagboek 2 in Trouw van zaterdag jl. En terecht! Heb zelf nl. ook weer bovengemiddeld genoten van jullie vervolg. Doorschrijven dus....
- Joop van Kan, antiquaar te Utrecht

17 januari 2008
Idioten, sukkels, geinponems, onbenullen en eerlijke antiquaren

Oude Gracht 234 is het adres van het Utrechtse antiquariaat Hinderickx en Winderickx en tevens de titel van het onlangs verschenen tweede deel van hun 'Winkeldagboek'. De twee directeuren, Engberts en Hesselink, geven u door middel van hun dagboek een rechtstreekse blik in het leven van een boekhandelaar in het algemeen en in hun eigen zielenleven in het bijzonder. Alles en iedereen, ook zijzelf, worden genadeloos op de snijtafel gelegd. Het is magistraal, zegt de een. Het is afschuwelijk, zegt de ander.
Hier constateren we slechts dat Bomans er twee maal in voorkomt en dat de Bomanskrant er ter sprake komt, eveneens twee maal. In deze krant die een voorganger is van het weekblad dat u nu leest, werd ooit een discussie gevoerd over de waarde van het Winkeldagboek, waarvan toen deel 1 verschenen was.
- Bomans Weekblad

24 januari 2008
Ik ben het tweede winkeldagboek van Hinderickx & Winderickx aan het lezen. Nu ken ik de misantropische toon van de heren Engberts en Hesselink uit hun eerste dagboek nog goed en die is in dit deel gelukkig nog niet verdwenen. Ook de zeer vermakelijke anekdotes over klanten en schrijvers zijn weer aanwezig, maar in dit deel schuilt een hoop meer diepgang, want tussen alle verschillende anekdotes over het slechte weer en de lage dagopbrengst gloort een diepe duisternis. Dit deel is interessanter voor wat er wordt gesuggereerd dan voor wat er daadwerkelijk staat. Deze gelaagdheid maakt dit dagboek tot een prachtig staaltje literatuur. Hopelijk blijven de heren er nog lang mee doorgaan ongeacht of hun antiquariaat of de vennootschap blijft bestaan. Want of het dagboek nu is gebaseerd op een bestaande werkelijkheid of niet, doet er eigenlijk niet toe.
- Mark Schaap, boekverkoper te Amsterdam (Athenaeum) in Boekblad

1 februari 2008
Jullie 2e dagboek heeft me niet teleurgesteld - meer van hetzelfde, maar dan soms net iets anders - en met meer persoonlijk menselijk leed. Zelfs toen ik bij de dokter op mijn echtgenote zat te wachten heb ik verder gelezen, zodat het boek reeds na één dag "uit" was. Waarempel een prestatie, van jullie natuurlijk.
Ga zo door, zowel met verkopen - jullie zouden bij dreigende ondergang eigenlijk gesubsidieerd moeten worden door de Nederlandse staat, evenals de boekenmarkten in den lande. Hoe moeten de mensen anders nog met een aardig boek in contact komen? In de bibliotheken kun je tegenwoordig vaak een pistool afschieten zonder een lener te raken, heb ik horen vertellen.
- Peter Everaers, antiquaar te Ter Hole

±2 februari 2008
Boekverkopersblues
Er bestaan belangrijke boeken en overbodige, grensverleggende en grensbevestigende, geinige en saaie, snelle en taaie, doodse en highe – maar er bestaan ook boeken die niets van dat alles, en toch de moeite waard zijn. Het Winkeldagboek (2003) van Hans Engberts en René Hesselink, van het befaamde Utrechtse antiquariaat Hinderickx & Winderickx, was er zo een. […]
Engberts is de drankzuchtigste van de twee, Hesselink ook figuurlijk de nuchterste, dat was in deel één al zo, maar schrijven kunnen ze nog steeds allebei. Over het (tweedehands) boek in al zijn verschijningsvormen (waarvan de omzet vaker wel dan niet tegenvalt) zowel als over het leven zelf. Een soort niet onopgewekte boekverkopersblues klinkt uit deze bladzijden op, waar je af en toe inderdaad bij in de lach schiet – en je steekt er nog eens wat van op ook, als je een beetje in boeken geïnteresseerd bent.
- Een anonieme auteur in het Vlaamse Knack

4 februari 2008
Opnieuw heb ik van jullie verhalen genoten, nu van het tweede deel van het winkeldagboek. Als antiquaar op een eerste étage met aanbellen - en maar twee dagen per week open - heb ik minder contact met binnenlopers dan jullie, maar de e-mailcorrespondentie is heel navoelbaar. Ook de veranderingen in het vak door internet worden door jullie goed verwoord.
- A.G. van der Steur, antiquaar te Haarlem

5 februari 2008
Inderdaad, deel 2 is veel beter. Blij stemmen onbedoelde passages als “Samen twaalfvijftig” over de centenneuker (29 juni 2004) en, meteen daarna, de exacte beschrijving van lapzwans Sanders. Van dat moois is er veel meer. Maar er is ook iets dat droevig stemt.
Ik hoop dat er nog een derde deel komt.
- Willem Smit, klant

Vanavond om 19.00 uur beide winkeldagboeken in goeie orde ontvangen, mijn betrouwbare buurman had ze tijdens mijn afwezigheid even voor me aangenomen. Het is nu over negenen en ik zit hier nog steeds met de jas aan en met een stijve nek op mijn bureaustoel te lezen hoe er net bij jullie is ingebroken. Ik ga zometeen met een wijntje naar bed en neem jullie mee.
- Gerda Mulder, lezeres te Gorredijk

7 februari 2008
Welke rol speelt de boekenboer? Godzijdank blijft deze vraag na het lezen van Oude Gracht 234, het tweede extract uit de duizenden pagina's dagboek, onbeantwoord. Het winkeldagboek wordt bijgehouden in het cult-antiquariaat Hinderickx & Winderickx te Utrecht. De uitbaters, Hans Engberts en René Hesselink, bieden aldaar de toppen der Nederlandse literatuur aan middels eurobakken, schappen en catalogi. In een tot zuiplokaal omgetoverde boekhandel wordt, als we de memoires mogen geloven, dagelijks stevig ingenomen met bibliofiele stamgasten.
In- en verkoop: de antiquaar als mythische sluiswachter van grote scheppingen. Maar waarom dienen de beste boeken juist via hen een weg te vinden? En wat te denken van de woekerende internethandel? Winkeldagboek twee is wederom de neerslag van de worsteling met het vak. Zodra het boekenvak aan de orde komt, is het valse romantiek troef. Het is sloven en sleuren, en er rijst regelmatig twijfel over het niveau van de winkel na 25 jaar. [...] Of het er zo heroïsch-dramatisch aan toe gaat, laten we in het midden. Het geeft niet, dít is boekenamusement, we bevinden ons in het putje van de boekenslurf. O, wij boekenvakkers! [...]
Doorgaan, heren, op naar een meter winkeldagboek.
- Simon de Jong, antiquaar te Amsterdam, in Boekblad

8 februari 2008
In hun winkeldagboeken noteren zij hoe zij de dagen doorkomen, hoeveel (of hoe weinig) omzet zij behalen, maar vooral: hun alcoholconsumptie en het aantal idiote of zwakbegaafde klanten dat hun winkel bezoekt.
Er staan best leuke wederwaardigheden en anekdotes in het boek, ook het inkijkje dat ons in het persoonlijk leven van de beide heren wordt vergund is soms aardig om te lezen, maar de vele meligheden doen aan het leesplezier veel af. Nee, dan de volgende passage [volgt een passage uit Herman Brusselmans, Nog drie keer slapen en ik word wakker (1998)].
Beide winkeldagboeken vormen al met al een slap aftreksel van de roman van Brusselmans, overigens een van zijn betere romans, wat mij betreft, zij het – zoals de meeste boeken van Brusselmans – vijftig tot honderd pagina’s te lang.
Overigens is Hinderickx & Winderickx een leuk antiquariaat. Ik ben er enige malen geweest en herken de sfeer die in de winkeldagboeken beschreven wordt. Landerigheid troef, klassiek muziekje op, vaak was ik de enige klant.
- anonieme weblogger, Alleen woorden tellen, een ambtenaar op het ministerie van onderwijs te Den Haag

20 februari 2008
Verslaafd aan ellendige klanten
In 2004 verscheen bij uitgeverij Fagel het Winkeldagboek van de onorthodoxe boekenantiquaren Hans Engberts en René Hesselinck [sic] [...] In een mum van tijd verwierf het boek een welverdiende cultstatus. Korzelige commentaren over toevallige passanten die nu eenmaal een boekenzaak aandoen, wisselden af met amusante én in ragfijne plakjes gesneden notities over boekenliefde en het labiele vak van boekenventer. [...] Engberts en Hesselinck hadden de smaak te pakken. De voorbije jaren bleven ze vanuit hun veilige winkelcocon om beurten hun schrift vullen met gebrom en gejeremieer over de zoveelste stompzinnige klant [...], de schamele omzet of de plotselinge verkoopopflakkeringen. Natuurlijk ging het ook over hun specialiteit, de schone twintigste-eeuwse Nederlandse letteren die dagelijks door hun vingers glijden. Het geschrijf resulteerde zopas in het vervolgdeel [...]. Daarbij sparen ze opnieuw de roede niet voor elkaar. De slome dromer Hans die een slopend maar aanslepend gevecht met de drankdemon levert, krijgt regelmatig een standje van René, die vindt dat hij de boel tezeer moet beredderen. [...] Hoezeer hun karakters ook verschillen, het bromberenduo Engberts & Hesselinck lijkt aan elkaar verknocht als een siamese tweeling. [...] Zelden is het heerlijke luizenbestaan van de boekenantiquaar beter gedocumenteerd dan in dit tweeluik.
- Dirk Leyman in De Morgen