 Antiquariaat Hinderickx & Winderickx |
Recensies van het Winkeldagboek.
Willem Bouwman in Nederlands Dagblad , 20 februari 2004
Antiquaren tussen omzet en omzit
Waarom wordt een mens antiquaar, handelaar in oude boeken? Hans Engberts en René Hesselink, eigenaars van antiquariaat Hinderickx & Winderickx in Utrecht,
wilden geen leraar worden, ze wensten eigen baas te zijn, en ze hielden van goede boeken. Omdat carrière maken hun niet lag en er geen gezin te onderhouden was,
scheen het antiquariaat de aangewezen weg. In 1982 begonnen ze aan de Herenstraat, sinds maart 1989 zijn ze gevestigd aan de Oude Gracht, nr 234.
Hinderickx & Winderickx is gespecialiseerd in literatuur, kunst, muziek en heeft ook een kast met geschiedenis en filosofie. Slechte boeken verkopen ze niet.
Vanaf het begin hebben Engberts en Hesselink. 'de directeuren van Hinderickx & Winderickx', een dagboek bijgehouden. Hun notities gaan over gesprekken met klanten,
gesprekken tussen klanten, klanten die niet komen en klanten die niet weggaan. Tussendoor somberen de dagboekschrijvers over magere winsten, het leven dat
vervliegt en de kansen die ze laten liggen. Engberts verlangt chronisch naar jonge vrouwen en geregeld naar een onweersbui. Hij houdt veel van drank en schaken.
Hesselink is een spitse geest en een harde werker. Allebei kunnen ze mooi schrijven en hebben ze een hekel aan domme klanten.
Winkeldagboek is een selectie uit de dagboeken van Engberts en Hesselink. Onder de liefhebbers van het oude boek heeft het enige opschudding veroorzaakt,
omdat de schrijvers onbekommerd hun gevoelens jegens klanten tonen. Vaak geven de klanten daar aanleiding toe. Iemand komt binnen, overziet het aanbod en
vraagt: 'Heeft u het hier volgens provincie geordend?' Er gaan dagen voorbij dat er niets wordt verkocht, omdat de klanten alleen maar vragen naar boeken over
hengelsport, kinderpsychologie en vaderschap, en daar doen Hinderickx & Winderickx niet aan. 'Vandaag was het weer zo'n dag dat je beter van omzit
dan van omzet kunt spreken', noteert directeur Hans op 18 februari 1993, want ondanks de moedeloos makende klandizie en de loerende depressie, blijven
de antiquaren geestig.
Hun probleem is dat veel klanten pas in de winkel gaan begrijpen dat ze niets bij Hinderickx & Winderickx te zoeken hebben. Wie vlees wit eten, wendt zich tot
de slager en wie ziek is, meldt zich bij de dokter. Maar waarvoor gaat men naar Hinderickx & Winderickx? Voor oude boeken. denkt de naïveling, en hij onderhoudt
de directeuren met vragen over astrologie, handlijnkunde en het werk van A.M. de Moor-Ringnalda en Leni Saris. Anderen gaan naar Hinderickx & Winderickx om
boeken te betasten, om over de prijs te klagen of om oude sociologieboeken aan te bieden. Heel af en toe is er een klant die de directeuren zeer verblijdt met een e
erste druk van De avonden of de aanschaf van het oeuvre van Hermans. Engberts heeft eens bedacht om pal voor de ingang een bord neer te hangen met wat
hij níet verkoopt: topografie, astrologie, Bomans, etc. Hij zag er vanaf, omdat de meeste mensen niet goed lezen en dus denken dat hij deze genres wel verkoopt.
Winkeldagboek is ook het relaas van de vriendschap tussen Engberts en Hesselink, die geregeld dreigt te verzuren wegens botsende naturen en verschillende visies
op het runnen van de zaak. De steeds maar dreigende ondergang van het antiquariaat houdt het dagboek spannend, niet tot het einde toe, want het loopt allemaal erg
goed af. Door de dood van hun beste klant en vriend worden de antiquaren milder, ze aanvaarden het leven en soms zelfs hun klanten. De plotseling aanzwellende
verkoop in 2002 geeft het happy end een gouden glans, zodat ook de lezers van Leni Saris blij met het Winkeldagboek zullen zijn. Uiteindelijk is
Hinderickx & Winderickx er toch voor alle klanten.
|
